καλόρεχτος

και καλόρεκτος, -η, -ο

αυτός που έχει καλή όρεξη, ευδιάθετος, κεφάτος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καλ(ο)-* + -ορεχτος (< ὀρέγω), πρβλ. κακ-όρεχτος. Η λ. καλόρεκτος μαρτυρείται από το 1819 στο περιοδ. σύγγραμμα Ερμής ολόγιος].